KABE’NİN ETRAFINDA Şİİ KUŞATMASI!

[Tevhid Ehli]

Bismillahirrahmanirrahim,

Evet, gerçekten Kabe kuşatılıyor. Hicaz’ın yani Mekke ve Medine’nin etrafı bir şii/Rafızi koridoruyla örülüyor. Abdullah bin Sebe isimli Yahudi’nin İslam ümmetinin içine soktuğu Şia hançerinin yarası 1400 seneden beri gitgide derinleşiyor. İslam’a nisbet edilen ülkelerde Şiilik her geçen gün yayılıyor. 500 sene önce Şah İsmail adlı –esasında ne Şiilikle ne Sünnilikle alakası olmayan- batini mülhid İran ve Azerbeycan’ı ele geçirerek öncesinde Ehli sünnetin merkezi olan bu bölgeleri kılıç zoruyla Şiileştirdi ve böylece yüzlerce yıl sürecek Safevi imparatorluğunun temelini attı. Şia’nın ikinci büyük hamlesi ise h.1400/m.1979 tarihinde meydana gelen İran devrimiyle gerçekleşti. O zamanlar Sünni geçinen birçok ahmak batıcı laik Şah rejimine karşı İslam kisvesi giymiş sarıklı, cübbeli Şii Ayetullah’ların galibiyetini İslam’ın zaferi olarak kutladı. Halbuki olan şey İran’ın eski Sasani ve Safevi imparatorlukları zamanındaki günlerine geri dönmesiydi. İran derin devleti bunun tek çaresinin İran’ın kendi Şii köklerine geri dönmesi olduğunu fark etti ve bunun, işi gücü Paris ve Londra sosyetesine caka satmak olan köhne Şah ailesiyle olmayacağını tesbit ederek bu hanedanı tasfiye etti. Batı’nın güya en büyük düşmanı (!) olan Humeyni; Yahudi ve masonların hakimiyetinde olan Fransa’dan –her gün Fransız radyosundan verdiği mesajlarla- ihtilali yönetti. Öyle görünüyor ki bugün üst akıl adı verilen küresel Yahudi şebekesi sanıldığının aksine İran Devrimi’nden memnundu. Bugün birçok kişi İran’ın Suriye’de, Irak’ta, Yemen’de, Afganistan’da uyguladığı mezalime ve küresel tağutlarla olan işbirliğine şaşırsalar da işin esasında zaten İran’ın İslami kisveli rejimi bugünler için tesis edilmişti Allahu a’lem.

İnkılaptan sonra –o güne kadar batı kuklası laik rejimlere ve Haçlı-Yahudi güçlerine karşı bir direniş önderi arayan- Ortadoğu halkları adeta İran’a meftun oldu ve Fas’tan Endonezya’ya kadar bütün İslam ülkesi adı verilen coğrafyada Şii ve Sünniler arasında İran’a bağlı hizbullahi (!) cemaatler tesis edildi. Başta sadece siyasi olarak İran’a sempati duyan çevreler zamanla itikadi olarak da Şiileştiler. Şu anda da halen bu Şii misyonerliği faaliyeti tüm hızıyla sürmektedir. 1979’dan önce bir tane Şii bulunmayan Afrika ülkesi Nijerya’da bugün 6-7 milyon Şii’den bahsedilmektedir. Keza düne kadar İran’ın resmi mezhebi olan Caferi mezhebine müntesip tek bir ferdin belki yaşamadığı Yemen’de Zeydiyye mezhebine mensup  bir grup inkilaptan sonra İran tarafından eğitilerek İmamiye Şia’sına dahil edildi ve bu insanlar bugün Husiler adı altında Yemen’i ele geçirmek üzeredirler. Aynı şekilde Mısır, Filistin, Lübnan gibi birtakım ülkelerde de bol miktarda Şiileşmiş cemaatler bulunmaktadır. Türkiye’ye gelecek olursak; Türkiye’de de durum vahimdir. 1979’dan bu yana onbinlerce Sünni Şia mezhebine geçmiş durumdadır. Ayrıca Alevilerdeki ve Azeri kökenli Caferilerdeki mezhebi bilinç arttırılmıştır. Ancak Türkiye’deki Şia misyonerliği faaliyetleri 5-6 sene öncesine kadar daha ziyade eski radikal İslamcı birtakım unsurlar ve de Alevilerle sınırlıydı. Son yıllarda ise daha önce İran’a mesafeli duran birtakım geleneksel dini cemaatlerde de Şia sempatizanlığının ortaya çıktığını görüyoruz ki bu, artık Rafızi Şiiliğin Türkiye’de geniş kitlelere sirayet ettiğini göstermektedir. Mesela düne kadar Sünni görünümlü bir yapı olarak faaliyet gösteren Haydar Baş liderliğindeki Kadiri tarikatı mensupları bugün artık Şiiliği açıktan savunur hale gelmiştir. Bu grubun Karadeniz bölgesi başta olmak üzere yüzbinlerle ifade edilen bir etki alanı sözkonusudur. Birtakım derin çevrelerle teması olduğu bilinen bu şahsın bu mezhep değiştirme kararını da tek başına almadığı kuvvetle muhtemeldir. Bu da işin vahametini arttırmaktadır zira devletin, askeriyenin içindeki bazı grupların da bu Şiileştirme projesine destek olduğunu göstermektedir. İran devriminin en hızlı dönemlerinde İran’a mesafeli durmuş olan Milli Görüş camiası ve siyasi alandaki uzantıları olan Saadet Partisi keza bugün artık İrancı bir partiye dönüşmüştür ve bilhassa gençlik tabanında İran ve Şii sempatizanlığı gitgide artmaktadır. Bir zamanlar Türkiye’deki en güçlü Sünni cemaatleri olan bu yapılar ve benzerlerinin Şiiliğe kayması Türkiye’deki dini altyapının gitgide Şiileştiğini göstermektedir. İşte işin dini boyutunda Şii yayılmacılığı böylesine tehlikeli bir düzeye ulaşmıştır. Bu konularda bu insanlar nasıl olsa dün de şirk içindeydiler, bugün de öyleler, Sünni veya Şii olmaları bizi ilgilendirmez şeklinde basit bir yaklaşım sergilenemez. Sünni tabanın Şiileşmesi, tevhidden zaten uzak olan bu kitlelerin iyice tevhide kapılarını kapaması anlamına geliyor. Zira bütün olumsuzluklarına rağmen yine de tevhid akidesini kabul edecek bir kitle varsa o da kendisini Ehli sünnete nisbet eden kitledir, zira bu kitleye gerçek Ehli sünnet akidesi anlatıldığında aradaki ortak noktaların çokluğu hasebiyle dönüşme ihtimalleri de vardır. Lakin Şia’yla ortak noktalar azdır ve Şia’nın tevhid akidesine uzaklığı hatta düşmanlığı da ortadadır. İşte küresel şeytani odakların Sünnileri adım adım dönüştürerek ya da imha ederek Şia yayılmacılığını desteklemelerinin ardında da bu, yani tevhid davetinin önünü kesme arzusu yatmaktadır.

İşte bu zikrettiğimiz tevhid davetine set olma hedefiyle uygulanan başka bir plan da Sünni bölgeleri Sünnilerden arındırmak ve yerine Şiileri yerleştirmek şeklinde cereyan etmektedir. Tarih boyunca Şia hakimiyetine girmemiş olan Suriye bölgesi 1970’li yıllarda Nusayrilere devredildi ve o günden bu yana Suriye’de sistematik olarak bir Sünni soykırımı yaşanmaktadır. Oradaki Sünnilere yönelik etnik temizlik dün başlamadı, 40 seneyi geçkin bir zamandır Suriye’de milyonlarca Sünni öldürülmüş ya da yurt dışına çıkmaya zorlanmıştır. Son savaşta da 10 milyon kadar Suriyeli’nin yurt dışına kaçtığı söylenmektedir ki bu rakamın çoğu Sünnilerden oluşmaktadır. Savaş bitse bile bu insanların ne kadarının ülkeye döneceği meçhuldür. Irakta’da durum farklı değildir. İlerde muhtemelen Yemen’de de durum farklı olmayacaktır. Bu Sünni temizliği Türkiye’de de yaşanabilir. Kısacası bölgede çaktırmadan demografiyle, nüfus yapısıyla oynanmakta ve bölge Sünnilerden arındırılarak kah misyonerlik yoluyla kah da baskıyla Şiileştirilmektedir. Göründüğü kadarıyla çizilen bu Şii hilalinin amacı Suudi Arabistan’ı yani Harameyn’i, Mekke ve Medineyi kuşatmaktır. Nitekim İranlı yetkililer hedeflerinin Hicaz olduğunu ifade etmektedirler. Amerika’da yayınlanan bazı haritalarda Suudi Arabistan’ın birkaç parçaya bölündüğü ve Harameyn’in de uluslar arası bir İslam (!) komisyonuna devredileceği gösterilmiştir. Küresel tağutların esas itibariyle Suud ailesiyle bir alıp veremedikleri olmaz, ancak bu mürted hanedana “Vahhabilik” adını verdikleri tevhid akidesiyle olan göstermelik bağlarını da artık sonlandırmaları ve tevhid davetini Suudi topraklarından tümüyle tasfiye etmeleri dayatılmaktadır. Zira Suud ailesi 250 senedir bu akideye destek vermektedir ve siyasi meşruiyetini de halk nezdinde buradan sağlamaktadır. Selefi akideyi tümüyle terk etmeleri bu hanedanın da sonu demektir ancak bir yandan da uluslar arası Siyonist şebeke “terörün ideolojik referansını” oluşturduğu gerekçesiyle selefiliğin tasfiyesini Suudi yönetimine dayatmaktadır. Bu konuda da bize ne bundan denilemez ve Suudi yönetimin tağut olduğu gerekçesiyle bu rejimi kim devirirse devirsin gibi sığ bir yaklaşım sergilenemez. Suudi yönetimi devrilsin de yerine daha mı iyisi gelecek, bunun düşünülmesi gerekir. Çünkü küresel mihrakların hedefi Suudi yönetimini devirip ya Rafızileri ya da selefe düşman başka birtakım unsurları hakim kılmaktır. Unutulmamalıdır ki Allah dilerse facirler eliyle de dinini güçlendirir. Suud hanedanı siyasi gayelerle de olsa tevhid ve sünnete dair kitapları neşretmekte, her sene hac için genel milyonlarca kişiye bu tarz risaleleri dağıtmakta ve de Harem bölgelerindeki şirk ve bidatlere müdahele ederek o mukaddes bölgede bu tarz münkerata engel olmaktadır. İşte bugün küresel odakların Suudi Arabistan’ı hedef tahtasına oturtması tam da bu sebebten kaynaklanmaktadır. Hedef tevhidi ve selefi akideyi tümüyle yeryüzünden kaldırmaktadır.

Anlattığımız bu durumdan kurtulmanın birinci yolu öncelikle selef menheci ışığında sahih tevhid akidesine dönmektir. Bundan sonra da bilhassa Şia misyonerliğine ve yayılmacılığına engel olmaktır. Bunu yaparken de provakatif hareketlerden uzak durulması gerekmektedir. Nitekim Batı devletleri Türkiye de dahil birtakım bölge ülkelerini ve bazı grupları tuzağa düşürerek Suriye’yi karıştırmış ve bu kargaşa İslam’dan ve Sünnilikten bütünüyle arınmış olan bir Suriye tablosuyla neticelenecek gibi gözükmektedir. Bu hususta bilhassa da İŞİD vb örgütler Ehli sünnete hizmet görüntüsü altında Sünni katliamının meşru addedilmesine yol açacak provakatif eylemlerde bulunmuştur. O yüzden bu konularda çok uyanık hareket edilmesi ve bu tarz kışkırtmalara gelinmemesi gerekmektedir. Bilhassa yayın yoluyla Şia’nın iç yüzü deşifre edilmeli ve de tevhid ve sünnet menhecine dair neşriyata ağırlık verilmelidir. Kendisini tevhide ve Ehli sünnete nisbet eden yapılar kısır çekişmeleri bir kenara bırakarak ihtilaflarını acilen Kuran ve sünnet ışığında çözmeli ve böylece dünyada da ahirette de zillete yol açacak bu vahim ortamdan kurtulmanın çareleri aranmalıdır. Halep’te yaşanan Sünni soykırımı vesilesiyle bu hakikatleri hatırlatmak istedik vesselam.

[Tevhid Ehli]

Bismillahirrahmanirrahim,

CHP’nin başındaki Kızılbaş Kemal’in geçtiğimiz günlerde Yeni Zelanda hadiseleri münasebetiyle yaptığı konuşmada bu katliamın müsebbibi olarak “İslam Dünyası” adı verilen coğrafyadaki örgütlerin faaliyetlerini göstermesi, fakat bunu da yaparken her nedense o İslamcı örgütlerin ortaya çıkmasına neden olan Haçlı- Siyonist saldırı ve katliamlarına temas etmemesi tepki çekmeye devam ediyor. Fakat aynı konuşmada söylediği başka bir şey var ki nedense çok fazla gündeme gelmedi. O konuşmada şöyle diyor Safevi Kemal:

“Türkiye, İran, Irak, Suriye bir araya gelmeli, 4 ülkenin kendi içindeki akrabaları bir başka ülke içinde zaten. İnanç birliktelikleri var. Neden bu 4 ülke bir araya gelmiyor da sorunun kaynağı haline geliyor Orta Doğu’da?” (15 Mart 2019 tarihli Birgün gazetesi)

Dersimli Alevi dedesi aynı söylemleri geçtiğimiz cumhurbaşkanlığı seçimlerinde seçim vaadi olarak da dile getirmiş ve şöyle demişti:

“Bütün komşularımızla kavgalıyız. İlk yapacağımız iş, Muharrem İnce cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturduktan sonra vereceği mesajların tamamında bütün dünyayla dost olmak olacaktır. Bütün komşularımızla barış içinde olacağız ve bunu yapacağız. Ramazan ayı Ortadoğu’da kan akıyor. Ölen Müslümanlar. Birbirlerini öldürüyorlar veya katlediyorlar. Nasıl tanımlarsanız tanımlayın sonunda akan kan Müslüman kanı. Biz ilk hareket olarak şunu yapacağız. Ortadoğu Barış ve İşbirliği Teşkilatı kuracağız. Bu teşkilatın 4 kurucu ülkesi olacak; Türkiye, İran, Irak ve Suriye” (3 Haziran 2018 tarihli Birgün gazetesi)

Kılıçdaroğlu bu bahsettiği projeyi akan Müslüman (!) kanını durdurmak için Ortadoğu ülkelerini bir araya getirecek bir oluşum gibi lanse etse de gündemi takip edenler ismi geçen bu üç ülkenin de yukarda bahsi geçen “Şii hilali”ne mensup ülkeler olduğunu bilmektedirler. Bu Şii hilalinin patronu da kuşkusuz Safevi İran’dır. Böylece KK denen Şahkulu torunu da iktidara gelirse Türkiye’yi Şii hilaline sokacağı vaadinde bulunuyor ki son konuşmasında da aynı şeyi gündeme getirmiş. Bunun anlamı Türkiye’nin –tıpkı Irak ve Suriye gibi- İran’ın uydusu olması demektir. Bu, Türkiye Alevilerinin 500 yıllık rüyasıdır. Şah İsmail’in İran’da Safevi devletini kurmasından bu yana Aleviler Şahla yatıp Şahla kalkmış, birileri bugün bunları masumane folklorik ezgiler olarak algılasa da şiirlerinden türkülerine kadar her yerde “Şah”ın ismini yad etmişler, hatta o dönemki Alevilerden bazıları Bismillah yerine Bismi Şah diyecek kadar Şah İsmail ve soyunu ilahlaştırmışlardır. 1979 Humeyni ihtilalinden sonra İran’ın bir müddet “Radikal İslamcı” ayaklarına yatmasından ötürü kesintiye uğrayan bu İran muhabbeti, son yıllarda bilhassa da Suriye savaşında gerçekleşen Alevi-Şii ittifakından sonra Anadolu Alevilerinde tekrar canlanmışa benziyor. Türk devleti içinde yaklaşık 1000 senedir faaliyet gösteren Alevi-Batini güruh bilhassa 90’lı yıllardan sonra faaliyetlerini arttırmış, yargı ve askeriye gibi yerlerde yaşanan kadrolaşmanın yanı sıra toplum genelinde Aleviliği tekrar canlandırma ve örgütleme faaliyetleri hız kazanmıştır. Derin devlet veya Ergenekon denilen bu yapının kuklalarından birisi olan Zekeriya Beyaz isimli ilahiyatçı (!) 28 Şubat Sürecinden sonra, 2000’li yılların başında Türkiye çapında konferanslar, gazete yazıları, radyo konuşmaları vs yoluyla Şiilik propagandasına girişmiş; ancak Moon tarikatının düzenlediği bir toplantıda kaldığı otelde yaşanan bir porno film skandalından sonra sesi kesilmiştir. Öyle sanıyorum ki devletin içindeki başka bir grup bu Şiileştirme işinden rahatsız olmuştur. Son yıllarda bu Şia propagandası işi aynı çevrelerin başka bir kuklası olan Haydar Baş’a devredilmiş gözükmektedir. Bu tip kişiler dini yönden bu misyonu yürütürken; Kılıçdaroğlu, Doğu Perinçek gibi tipler de siyasi olarak Türkiye’nin İran ve Şii coğrafyasıyla ittifak kurması için faaliyetlerini devam ettirmektedirler. Görüldüğü kadarıyla derin yapılar mevcut hükümeti de Suriye ile ilişkileri tekrar tesis etmeye ve Şii hilaline dahil olmaya zorlamaktadırlar. Bunu ne oranda başarırlar bilmiyoruz ancak Kızılbaş Kemal’in söylemleri bu çevrelerin en azından niyetini açığa vurması açısından önemlidir. Bütün bunlara karşı yardım dilenecek yegane merci Allah’tır.

[Tevhid Ehli]

KÜRESEL ÇAPTA ŞİİLEŞTİRME OPERASYONU VE AŞURA ETKİNLİKLERİ

Bismillahirrahmanirrahim,

Şu günlerde idrak etmekte olduğumuz Muharrem ayının 10. Günü olan Aşura günü malum olduğu üzere İsrailoğullarının Firavun zulmünden kurtulduğu gün olmanın yanı sıra Hüseyin (ra)’ın Kerbela’da şehid edildiği gündür. Bundan dolayı başta Şiiler olmak üzere birçok halk kesiminde Aşura günü ile alakalı bazı bidatler eskiden beri icra edilmektedir. Aşura gününü matemle geçirmek, bugüne has aşure tatlısı dağıtmak gibi…

Bizim bu yazımızda ele alacağımız mesele ise Aşura gününde yapılan bu tarz etkinliklerin son yıllarda ulaştığı boyuttur. Türkiye’de bilhassa AKP döneminde Aşura günü etkinlikleri dikkat çekici boyutlara ulaşmıştır. Diyanet, belediyeler, okullar ve resmi sivil birçok kuruluş tarafından düzenlenen Muharrem iftarları, aşure ikramları, Alevi-Sünni kardeşliğine (!) atıf yapan konferanslar vs bu etkinliklerden ilk aklımıza gelenlerdir. Dini ve ahlaki değerlere bağlılığın her geçen gün azaldığı Türkiye ortamında bu tarz bidat ve hurafelerin artış kaydetmesi ayrıca dikkat çekmektedir.

1979 İran devriminden bu yana dünya çapında Şii propagandası hız kazanmıştır. Bu propagandanın en çok etkilediği yerlerden birisi de Türkiye’dir. Öyle ki artık günümüzde ister İslamcı ister solcu olsun birçok okur yazarın nezdinde Şiilik, güya İslamın ilerici (!), ezilenden yana, inkilapçı bir mezhebidir. İktidarlar değişse de Şia sempatizanlığı değişmemektedir. Devlet ve medya eliyle yapılan Rafızi propagandası 28 Şubat döneminde Alevi-Bektaşi kültürünü şirin gösterme çabaları şeklinde kendini gösterirken; AKP döneminde ise bahsettiğimiz tarzda etkinlikler, “ehli beyt” kavramını tasavvufi-batıni bir içerikle karıştırarak sunan tv programları, Aleviliğe devlet katında resmiyet kazandırma çabaları ön plana çıkmıştır. Günümüzde ehli sünnet ve’l cemaat akidesi bizzat devletin resmi kurumları tarafından “selefilik-vahhabilik” adı altında terörün kaynağı olarak gösterilirken, şiiliğe ve aleviliğe yönelik en küçük bir tenkit dahi gerek resmi gerekse gayrı resmi çevrelerde büyük bir tepkiyle karşılanmaktadır. Şia’yı sempatik gösterme çabaları dünyanın diğer ülkelerinde de çok farklı değildir. Öyle zannediyoruz ki bu durum Şiilerin kayıp imamı (!) Mesih deccalin zuhuruna kadar böyle devam edecektir.
 
Allah en doğrusunu bilendir.